የዘላለም ሕይወትን በሥራ ማግኘት ለሰው አይቻልም፡፡ ምክንያቱም ሰው ሁሉ ኃጢአተኛ ነውና፡፡ የዘላለም ሕይወት ደግሞ ለጻድቃን ብቻ የተዘጋጀ ነው፡፡ በእግዚአብሄር አምኖ እምነቱ እንደጽድቅ ያልተቆጠረለት ሰው (ማለትም ከነ ኋጢአቱ ለዘላለም የሚኖር ኋጢአተኛ ) አይወርሰውም ማለት ነው

“በፍጹም ልብህ በእግዚአብሔር ታመን፥ በራስህም ማስተዋል አትደገፍ፤ በመንገድህ ሁሉ እርሱን እወቅ፥ እርሱም ጎዳናህን ያቀናልሃል።”

ኢየሱስ በዚያ ክብር ሆኖ/ ተገልጦ የሚያከብራቸው፣ የሚባርካቸው፣ የሚያመሰግናቸው ሰዎች እንዳሉም ጭምር ይህ የመጽሓፍ ቅዱስ ክፍል ይናገራል፡፡ እነዚያ ሰዎች ያንን ክብር ሊያዩ የሚችሉት በዚህ ክፍል መሠረት፣ ራስን ዝቅ በማድግ መንገድ ነው፡፡ የእግዚአብሄርን ክብር ማየት መታደል ነው፡፡ ራሳቸውን ዝቅ የሚያደርጉትም ደግሞ ኢየሱስን በመመስከር፣ እርሱ ለሓጢአተኞች እንዲታወቅ በማድግ፣ ያም ሊያመጣባቸው የሚችለውን መከራ በመቀበልም ጭምር ነው፡፡ እነርሱ ኢየሱስ ሓጢአተኞች ናቸው ባላቸው ፊት ከመመስከራቸው የተነሳ ሓጢአተኞቹ በንስሓ ወደ እግዚአብሄር ይመለሳሉ፡፡ የኢየሱስንም ጌትነት ያውቃሉ፡፡ ጌታን ለመታዘዝም/ለመቀበልም ሆነ ላለመታዘዝ/ላለመቀበል ውሳኔ ያደርጋሉ፡፡

ጌታ ሁልጊዜ ትልቅ ነው፡፡ ለደቀ መዛሙርት እንደ ትንቢት የተነጋራቸው እና እንዲጠባበቁት የተጠየቁት ኢየሱስ ተላልፎ እንደሚሠጥ፣ እንዲሞት፣ እንዲነሳና ወደ አባቱ እንዲሄድ ከዚያም ተመልሶ እንደሚወስዳቸው ነበረ (ዮሓ 14፡ 1-6)፡፡ ከእነዚህ አብዛኛው ተፈጽሞ ስላሌ ለእኛ የምንጠብቃቸው ነገሮች አይደሉም፡፡ ግን ለእኛ የቀረ አንድ ነገር ብኖር ኢየሱስ ዳግም እንደሚመጣና እንደሚወስደን ነው፡፡ ለዚህስ እኛ እየተዘጋጀንና ሌሎችን እያዘጋጀን ነው ወይ?

ኃጢአተኛው-ማቴዎስ-ተጠራ፡፡ ወንድሞቹ እያሉ፣ ዳዊት ተጠራ፣ ሕዝብ እያሉ፣ ገድኦን ተጠራ፣ ሌሎች እያሉ ማቴዎስም ተጠራ፡፡ አንዳንድ ጊዜ ለእያንነዳዳችን ያለው የእግዚአብሄር ጥሪን መመርመር ጥሩ ነው፡፡ ሰው ስለጠፋ እግዚአብሄር አልጠራንም፡፡ እኛም ደግሞ ከሌሎች ተሸለን ስለተገኘን አይደለም፡፡

ዓላማህን ተጠንቀቀው ፡፡ ዛሬ በምናየው የኢየሱስ ትምህርት ውስጥ እንደ ክርስቲያን የምንኖርበትን ዓላማ ከተውንና ካልተጠነቀቅነው ጠቃሚነታችንን ተውን ማለት ነው፡፡ ጠቃሚነቱን የተወ ነገር ደግሞ ክብር አይጠብቀውም፡፡